Wystawa

Eugeniusz Markowski - Homo Sapiens

Eugeniusz Markowski - Homo Sapiens

Eugeniusz Markowski – wybitny malarz, rysownik, scenograf, profesor malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i znaczących wystawach zbiorowych w kraju I za granica, min. 1000 Years Polish Art w Royal Academy of Art w Londynie w 1970 r.; w Kunsthalle Mannhaim w 1973 r.; Polskie malarstwo współczesne w Museo de Arte Moderno w Meksyku w 1975 r. Jego twórczość prezentowano na kilku wystawach indywidualnych w warszawskiej Zachęcie, a także w Muzeum Sztuki w Lodzi, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Szczecinie. W 1963 roku Markowski reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo.

Prace Markowskiego znajdują się w ważnych kolekcjach muzealnych I prywatnych w Polsce I za granica, min.: w Museu de Arte Moderna w Sao Paulo, Muzeum Sztuki w Lodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu.

Markowski urodził się w 1912 r. w Warszawie. Studiował w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego w warszawskiej ASP, absolutorium uzyskał w roku 1938. Lata 1940-1950 spędził we Włoszech – był członkiem grupy Libera Associazione Arti Figurative, z którą kilkakrotnie wystawial swoje prace. Od roku 1970 był profesorem malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zmarł w 2007 roku w Warszawie.

Twórczość Markowskiego odkryto na nowo, jak trafnie zauważa Mariusz Rosiak, w latach 80., na fali nowego ekspresjonizmu – jako jednego z duchowych patronów sztuki tego czasu. Określany był jako ”najbardziej ekspresyjny, najbardziej brutalny w kolorystyce, w przedstawianiu człowieka i tematyce obrazów ze wszystkich młodych, starych, polskich i prawdopodobnie zagranicznych ekspresjonistów. Emocje na jego płótnach sięgają zenitu”. Enrico Prampolini, jeden z najbardziej wpływowych włoskich futurystów cenił Markowskiego nie tylko jako malarza instynktu, metafizycznego niepokoju, ale przede wszystkim jako malarza, który używa koloru jako wyrazu swojej woli: “ Materia malarska jest tutaj niezwykle ważna (…) Kształtowanie tej materii odbywa się w pełnej wolności, bez żadnych ograniczeń. W estetyce malarskiej Polaka kolor jest wartością nadrzędną wobec formy”.

Procesje i parady, pocałunki, kobiecość i męskość, sceny cyrkowe, zwierzęta – rumaki, byki to najważniejsze obsesje i motywy malarstwa Markowskiego. “Swoistym leitmotivem tej twórczości jest jednak motyw walki, podejmowany na wiele sposobów w wielu konfiguracjach formalnych. Markowski zdaje się konstatować, ze walka jest również forma zbliżenia ludzi, zwierząt… (…) Malarstwo to przesycone jest atmosfera zmagania się, nieustannego przeciągania liny, mierzenia sil”.

Krytycy sztuki wskazują na Soutine’a, Noldego, Groscha, Dubuffeta czy Kokoschke jako artystów bliskich Markowskiemu, jego sile i ekspresji, sposobowi widzenia świata. Bożena Kowalska uważa wręcz, że swoimi brutalnymi obrazami Markowski zapowiadał ( z prawie dwudziestoletnim wyprzedzeniem) ruch Neue Wilde.

Jak pisał M. Rosiak: “niepoczytalny i dziki bardziej radykalny i wywrotowy niż najbardziej radykalne I wywrotowe malarstwo młodych”. Osobny, niepowtarzalny, ekspresyjny i emocjonalny – wielki Markowski.

Powrót do aktualności

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką dotyczącą cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. Przeczytaj całość.