Leszek Żegalski jest artystą kontrowersyjnym i bezkompromisowym. Od najwcześniejszych lat twórczych, pozostawał wierny swoim ideałom, odrzucając całkowicie założenia nurtu abstrakcyjnego. W swoich manifestach nawoływał do wiernego odtwarzania rzeczywistości i czerpania inspiracji z twórczości dawnych mistrzów. Jerzy Duda-Gracz był najważniejszym nauczycielem Żegalskiego, zaś Franciszek Starowieyski obserwował i wspierał go od początku jego kariery malarskiej. Żegalski jest jednym z najważniejszych przedstawicieli nurtu neorealizmu egzystencjonalnego. Za pojęciem tym kryje się realistyczne traktowanie formy, odrzucenie oczywistego piękna i wydobycie na pierwszy plan aspektu egzystencjonalnego. Znakomite przygotowanie warsztatowe artysty, pozwala na eksperymentowanie i przekraczanie granic realności. W jego pracach możemy odnaleźć wiele wątków autobiograficznych. W 1988 roku międzynarodowe jury pod przewodnictwem Romana Opałki, przyznało Leszkowi Żegalskiemu Grad Prix na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Arsenał 88” za obraz „Wartki Janek czyli wypadek motocyklisty”. Od tego momentu rozpoczyna się międzynarodowa kariera artysty. Przed wyjazdem z kraju Żegalski był scenografem w Cricotece Tadeusza Kantora. Pobyt w Niemczech i Belgii obfituje w zamówienia portretowe. Malarz uwiecznił między innymi wizerunki królowej Beatrix, Borisa Beckera, Romana Polańskiego czy Tiny Turner. Znany jest również z malowideł ściennych, nawiązujących do dzieł Giovanniego Battisty Tiepola. W jego malarstwie zawsze obecny był pejzaż. Leszek Żegalski już od dawna święci triumfy za naszą zachodnią granicą. W Polsce zaczyna być odkrywany na nowo a wystawa „Prace na plandece” przybliży publiczności jego twórczość w najlepszym wydaniu.
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką dotyczącą cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. Przeczytaj całość.
