Edward Dwurnik - U rzeźnika, 1972

W latach 1963-1970 studiował malarstwo i grafikę u prof. Krystyny Łady-Studnickiej w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Duży wpływ na jego twórczość wywarła wystawa Nikifora Krynickiego prezentowana w 1965 roku. Po latach stwierdził: „Nikifor był moim najważniejszym mistrzem, właściwie jedynym. (…) Do dzisiaj ilekroć wychodzę w plener lub maluję akwarelką, mam przed oczami tamtą wystawę”. Od samego niemal początku Dwurnik wprowadza do swojej sztuki wątki społeczne i polityczne. Za pomocą obrazów komentuje otaczającą go rzeczywistość. Cykle m.in. Sportowcy, Robotnicy, Warszawa, Droga na Wschód, Od grudnia do czerwca prowadzą nas przez świat polskiej rzeczywistości lat 70. do przemian społeczno-gospodarczych lat 80. i 90. Nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną „Solidarności” (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992). Mieszkał i tworzył w Warszawie. Prace Edwarda Dwurnika oglądać mogliśmy na licznych wystawach w Polsce i zagranicą.

W swoich obrazach na tematy polskie, obnaża Dwurnik z bezlitosną prostodusznością nasz półwsiowy, półwielkomiejski folklor, ukazuje codzienną mikrodramę społeczną z typowymi dla niej groteskowymi zagadnieniami - Ewa Kuryluk.